Να περνάνε οι μέρες και τα χρόνια

και ‘μείς εκεί μαρμαρωμένοι βασιλιάδες.

Μου ‘λειψε απόψε η αγκαλιά σου

-η ησυχία αυτή η ασφαλισμένη.

Έτσι ζεσταίνονται οι άνθρωποι

όταν μπάζει νύχτα απ’ τις γρίλιες.

Και νιώθω τόσο μόνη στους πολλούς

και τόσο γεμάτη στο λίγο το δικό σου.

Πόσο χρεώνεις αγάπη μου την ευτυχία;

Πόσες ανάσες μακριά μεταναστεύεις;