Σα να μίκρυναν οι νύχτες του Αυγούστου

κι εγώ νιώθω πως μεγαλώνω.

Κοντεύει ο Σεπτέμβρης ο ανηλεής

πληθαίνουν τα δρομολόγια.

Θα φύγω κι εγώ μη βιάζεσαι.

Άλλωστε είμαι έτοιμη από καιρό.

Μόνο που θα ‘χει κρύο εκεί που πάω

και δεν θα ‘σαι κει να με ζεσταίνεις.

Εσύ, εσύ, το εσύ τ’ απροσδιόριστο

το εσύ το οικείο και το μη.

Λεωφορείο ο πόθος θυμάσαι;

-σου διάβαζα ένα χειμώνα.

Θα πιάσω το μπράτσο ενός αγνώστου

για να μη νιώθω απροστάτευτη.

Θα κρατάω το κινητό στο χέρι

σα με νομίσουν μόνη να κάνω πως μιλώ.

Θα επιλέξω σπίτι με τζάκι

να καίω στη φωτιά τις νοσταλγίες.

Θα ‘θελα να ‘χει και ψηλά ταβάνια

και παράθυρα μεγάλα ξέρεις .

Ν’ ανακυκλώνεται ο αέρας

μην πνιγώ απ’ τους αναστεναγμούς.

Θα τραβάω συνέχεια φωτογραφίες

απ’ την υπέροχη νέα μου ζωή

κι όσοι με βλέπουν θα νομίζουν

πως δε μου λείπει τίποτα.

Θα παρακολουθώ ανελλιπώς

την προσθαφαίρεση συναισθημάτων

και η διατριβή μου θα έχει θέμα

τα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα προσχήματα.

Κι όχι εσύ  δε θα μου λείπεις.

Δε θα ‘ναι απτή η απουσία σου.