Υπάρχει μια πολύ λεπτή

διαχωριστική γραμμή

ανάμεσα στη μνήμη

και τη δίδυμή της λήθη.

Φανταστείτε το σχήμα

που παίρνει το σιρόπι

ώσπου να συναντήσει

τις στεγνές τηγανίτες.

Ή τις αδύναμες ηλιαχτίδες

που ψάχνοντας τρόπο να φανούν

τρυπούν με αυταπάρνηση

τη συννεφιά του ουρανού.

Ακριβώς, τόσο λεπτή

μπορεί να γίνει

ετούτη η γραμμή

όταν για παρελθόν μιλάμε.

Βλέπετε το προαναφερθέν

κινείται πάντα ηδονικά

εντός, εκτός και επί τα καυτά

των συνειδήσεών μας.

Αν ήμασταν παράλληλες ευθείες

και μια τρίτη μας πετσόκοβε στη μέση

οι εντός εναλλάξ γωνίες μας θα ήταν ίσες.

Το ήξερες αυτό αγάπη μου ακανόνιστη;

Κι όσο εσύ χρονοτριβείς

στις κάθετες παραπραξίες

εγώ το δρόμο συνεχίζω

χωρίς να περιμένω.

Απόδωσέ μου το προβάδισμα

μην το θαρρείς σαν ήττα.

Για πάντα ίσες οι γωνίες.

Μόνο η απόστασή μας μεγαλώνει.