Μου θυμίζεις ηλιοτρόπιο.

Όμορφο, πριγκηπικό

με τα μεγάλα πέταλά του.

Άνθος κατακαλόκαιρου

μυρίζεις ήλιο και φωνές.

Γέρνεις πάντα προς το φως

για να τραφείς, να δυναμώσεις.

Αντανακλάς τη λάμψη του

και γίνεσαι ήλιος σωστός.

Μα τώρα ήρθε ο χειμώνας.

Παθαίνουν κρίσεις πανικού

η ευτυχία κι η ομορφιά σου.

Έγινες πάλι σπόρος μικρός

και λούφαξες στο χώμα.

Περιμένοντας μία αχτίδα

για να ξαναγεννηθείς.

Κι εκλιπαρείς να ‘ρθει το καλοκαίρι

λες και ‘γω δεν σ’ αγαπάω το χειμώνα.