Τις έβλεπα να περπατούν

στο απέναντι μπαλκόνι.

Τις φαντάστηκα ν’ απλώνουν ρούχα

και να πατούν τους καναπέδες.

Να τις μετράω βάλθηκα

μα και να τις βαφτίζω.

Τις οικειοποιήθηκα σχεδόν

σα να ‘τανε δικές μου.

Μα πάντα η σκέψη μου έτρεχε

στο νοικάρη του σπιτιού τους.

Και μια βραδιά την είδα

μες στις σκιές να ελλοχεύει.

Να μιλά σε γλώσσα αλλιώτικη

και γατίσια να κινείται.

Μου ‘πε για τα πενήντα της παιδιά

που τριγυρνούν στους δρόμους.

Μου ‘πε γι αυτά που μπόρεσε

κοντά της να κρατήσει.

Μου ‘πε πως τη θαρρούν τρελή

και ότι σε μας πια δε πιστεύει.

Γιατί εν αντιθέσει τα γατιά

δε σου υπόσχονται αγάπες.

Κι είχε άρωμα σαρδέλας

το μεγαλείο του ανθρώπου.