Φύτρωσαν κάτι χόρτα στο μπαλκόνι μας.

Θαρρείς τα σταύρωσε κανείς

-ακόμα εν ζωή- στα βρώμικα πλακάκια.

Παράταιρα στα μάτια μου χτυπάει

το πράσινο το χρώμα της ελπίδας

δεμένο με το γκρίζο του τσιμέντου.

Ποιος το σπόρο έριξε;

Ποια ρίζα αγριόχορτου,

βγήκε μπροστά μας ν’ ανασάνει;

Έτσι είναι λες αυτά.

Αθώα χόρτα, αφελή

φυτρώνουν εκεί που δεν τα σπέρνεις.

Όχι εγώ δε μπόρεσα ποτέ

τόσο πεζά ν’ αποκριθώ

στις υπαρξιακές σου πεποιθήσεις.

Επίτρεψέ μου  να κοιτώ ετούτη τη ζωή

που απ’ το τίποτε γεννήθηκε.

Άσε με, τη δύναμή της να θαυμάζω.

Μακάρι να ‘χα και γω τη χάρη της

να χρωματίζω  τη ζωή μας

εκεί που πετρώνει η αγάπη σου.