Είχα καιρό να γράψω

ποίημα σε κάποιον.

Η ειρωνία όπως πάντα τραγική.

Είχα πει πως δε θα ξαναγράψω.

Μα ώρες ώρες νιώθω

σα μικρό παιδί στο δάσος.

Μιλάω με τα πεσμένα φύλλα

και περιμένω κάποιον να με βρει.

Ξέρεις τι είναι ποίηση για μένα;

Ο φόβος μήπως κάποτε

ξεχάσω να αισθάνομαι.

Μήπως κοιτάξω στον καθρέφτη

και έχω ξεμάθει να μιλάω.

Πόσο πιθανό είναι λοιπόν

να θες το φόβο μου να πάρεις;

Το πιστεύω όμως, θα με ψάξεις

για τον καιρό που δε σε έζησα.

Περιέργεια η μητέρα κάθε πάθησης

όλοι νοσήσαμε απ’ αυτή.

Σε πόρτες όμως μην κοιτάξεις

ούτε και στους δρόμους.

Στο μπλε μονάχα.

Εκεί να με ζητήσεις.