Θέλησα να παραλληλίσω

τα τσιγάρα με τους έρωτες.

Το πρωτογενές εκείνο υλικό

απ’ όπου φτιάχνονται οι αγάπες.

Πολλά τα είδη των τσιγάρων.

Υπάρχουν τα κοινά αυτά του εμπορίου

ίδια απόλαυση και πίσσα εγγυημένη.

Ο χρόνος διαρκείας ο ίδιος πάνω κάτω

με τεχνητές παρεμβολές συχνά αλλάζει.

Υπάρχουν αυτά που πριν ανάψουν σπάνε.

Τα άχρηστα πως λεν τσιγάρα.

Υπάρχουν και τα πρώτα σου τσιγάρα

ναι αυτά που δε ξεχνάς ποτέ.

Να συμβολίζουν όλα τα πρώτα της ζωής

απ’ τα οποία ποτέ δε θα ξεφύγεις.

Υπάρχουν και αυτά που ανάβουν

όταν ξεμείνεις και τα χρειαστείς.

Υπάρχουν κι αυτά που κάπνισες!

Γρήγορα, παρασυρμένος απ’ ανάγκη.

Πώς χώρεσαν τόσες στιγμές

σε μια μονάχα ρουφηξιά;

Κι αυτά άυλα πια διάφανα

γεμίζουν του πακέτου τις σχισμές.

Υπάρχουν και τ’ απαγορευμένα.

Διάσπαρτα μην τυχόν και

ξεχωρίσουν απ΄ το πλήθος.

Αυτά που κρύβουν μέσα τους

όλη τη γλυκιά ένταση

των απαγορευμένων της ζωής.

Κάπου εκεί κρύβεσαι και ‘συ.

Το τσιγάρο που δεν έσβησε ποτέ.

Αφήνεις τους καπνούς σου

για να ξυπνάει ο εθισμός μου.

Να ποτίζουνε τα ρούχα μου

απ’ την επικίνδυνη οσμή σου.

Μόνο αν πάψω να καπνίζω

θα μπορέσω να σε σβήσω.

Μόνο αν πάψω ν αγαπώ

θα μοιάσεις με τα άλλα.