Είναι μέρες σαν κι αυτή

που μικρότερη ξυπνάω.

Λες και με λιγόστεψαν οι σκέψεις.

Σαν να με τρόμαξαν τα όνειρα.

Κι αυτός ο κόμπος στο στομάχι

που δε μ’ αφήνει ν’ αναπνεύσω.

Χρόνια πίσω με γυρνάει

όταν μικρή χανόμουνα στις κούνιες.

Κι οι άνθρωποι γύρω μου

φαντάζουν τώρα πιο μεγάλοι.

Φοβάμαι πως θα μ’ ακουμπήσουν

και θα σωριαστώ στο πάτωμα.

Πάνω μου θα περπατάνε

χωρίς να μπορώ να αντιδράσω.

Είναι μέρες σαν κι αυτή

που μικρότερη ξυπνάω.

Γιατί όσο κι αν με μεγάλωσαν οι έρωτες

τόσο χώρια τους μικραίνω.