Πρόδωσέ με.

Έστω λίγο,

ελάχιστα.

Πες: «θα φύγω».

Και παράλληλα

δώσε μου τα πάντα.

Έλα ν’ ανταλλάξουμε

μικρές αθώες απληστίες.

Γράψε πάνω μου

«είσαι δική μου».

Κι άσε με μετά

να ξεσκίζω το δέρμα μου

στη θέα του καινούριου.

Αφού το ξέρεις

πως στο τέλος

σε ‘σένα θα επιστρέψω.

Σαν σκύλα πιστή

που έχασε το δρόμο της

όταν αποσπάστηκε

από μία πεταλούδα.

Κι ύστερα φίλα με

μ’ όλο το πάθος που δε γέννησες

σα να ‘ναι η τελευταία φορά

που μ’ ακουμπάς στα χείλη.

Πες μετά: «ας παίξουμε».

Να νιώσω το θρόνο μου

συθέμελα να τρέμει

και να ψάξω νέα θέση ασφαλή

να τον τοποθετήσω.

Δεν είναι ζήτημα καταστροφής.

Δεν με τρων τα ρούχα μου.

Ο έρωτας εκ προοιμίου ήταν

περιρρέουσα απληστία ανθρωποφάγος.