Ξυπνάς κι είναι νύχτα.

Το φως είναι για τους ανθρώπους.

Για ξυπνητήρι ποτήρια που τσουγκρίζουν.

Καπνισμένα χαμόγελα σου φτιάχνουν καφέ.

Ανηλεής πόση

ρευστής ουτοπίας.

Περπάτησα πολύ σ’ αυτόν τον κόσμο

για να χάνω συνέχεια το δρόμο μου.

Είναι που ίσως αντιδρώ

στις στεγνές υποδείξεις των πινακίδων.

Γεννιόμαστε ξένοι

συστηνόμαστε άγνωστοι.

Αποκαλούμε αγάπη

την απόσταση μεταξύ μας.

Ξαπλώνουμε πριν βγει το φως

με τον ξένο μας εαυτό.

Ονειρευόμενοι κάτι ακόμα πιο ξένο

να μας γνωρίσει τον ήλιο.