Άραγε ήταν απλά μια συμπάθεια ή κάποιος οιωνός

όταν πήρα το θάρρος να σου πω πως αυτός

δεν είναι ο μόνος τρόπος για να ζήσει κανείς

και δεν έχει σημασία αν χαθείς τι θα βρεις.

Αρκεί να ΄χεις το θάρρος να κοιτάζεις μπροστά σου

πέρα όσο μπορείς απ’ όσα φτάνει η ματιά σου.

Ακολουθώντας μαύρες και σκοτεινές πινακίδες

για να γνωρίσεις όλα αυτά που ως τώρα δεν είδες.

Σου είπα μη φοβηθείς να μου δώσεις το χέρι

ξέρω κανείς δεν σε δίδαξε να κρατάς ένα αστέρι.

Σου πρόσφερα σκόνη αστρική για να δω τι πιστεύεις

αν με κάποιο δαίμονα κάπου και ‘συ ταξιδεύεις.

Μα έπειτα τρόμαξα και στη ζήτησα πίσω

ίσως ούτε εμένα να μπορούσα ν’ αφήσω

να δυναμώσω το φως σου που φαινόταν χλωμό

και να ρωτήσω αν θέλεις μια βουτιά στο κενό.

Εκεί που ο χρόνος δεν έχει καμιά σημασία

στο ταξίδι του σωλήνα για να βρεις την ουσία.

Πέρα απ’ όλα αυτά που βλέπουν τα μάτια

να σου δίνω στοιχεία για να βρίσκεις κομμάτια.

Και το παζλ αυτό που στο τέλος θα φτιάξεις

είναι το φως στο πηγάδι που δεν πρέπει να χάσεις.

Να ενεργοποιείς αισθητήρες για να μιλάς στους ανθρώπους

να παίρνεις τα τρένα για ατέρμονους τόπους

του δικού σου μυαλού και της φαντασίας

για να γεννήσεις φίλτρα μαγικής αλχημίας.

Κι αν έτυχε να ‘μαι εγώ απλά η αιτία

αν χαθώ μην κρατήσεις καμία κακία.

Οι αγγελιοφόροι κουβαλάνε κατάρα και ευχή

να μη δένουν τα πόδια ποτέ τους σε γη.

Κι μ’ αυτά τα φτερά που ‘χουν βρει και πετάνε

πίστεψε με δεν ξέρουν ούτε εκείνοι που πάνε.

Κι είναι πόλος που έλκει αυτή η ελευθερία

μα κανένας δεν πιάνει τη δική του ουσία

αν δεν δαμάσει πρώτα την ανάγκη που έχει

να δείχνει σε κάποιον όλα εκείνα που βλέπει.

Θέλω κάποτε να δω να πετάνε όμως κι άλλοι

και να ‘ρθει μια μέρα που μέσα στη ζάλη

το σώμα και η γλώσσα θα ‘ναι απλοί δορυφόροι

και στο κέντρο της γης θα ανοίξουν οι πόροι.

Θα φανεί στην πορεία δεν χρειάζεσαι κάτι

αρκούν οι αισθήσεις για να δεις την αγάπη.

Μόνο έτσι θα δουν το ξημέρωμα όλοι

ο ήλιος δεν φτάνει για να φωτίσει μια πόλη.