Μία ζωή να με ρωτάς αν έφαγα.

Πόσο να φάω πια;

Παχαίνει η αγάπη.

Έφτασε το δέμα

με τα τάπερ και τα μπιμπερό.

Ήπια όλο το γάλα σου μαμά

άσπρισαν οι τρίχες στο μουστάκι.

Μεγάλωσα μαμά.

Έφτασα σε ηλικία γόνιμη.

Τώρα θα γίνεις το παιδί μου.

Πρόλαβες σήμερα να φας;

Πήρες τις καραμέλες σου;

Σου ‘φερα ένα δώρο

απ’ το τελευταίο μου ταξίδι.

Μία οθόνη φορητή

για τ’ αφόρητο της απομάκρυνσης.

Έτσι θα με βλέπεις τώρα.

Είναι ακριβά τ’ αεροπλάνα.

Άσε που θα φαίνομαι πιο όμορφη.

Θα σου μοιάζω πιο πολύ.

Και τα χέρια μου θα δείχνουν πιο μεγάλα

αν πατήσεις το κουμπί.

Έπρεπε να γίνεις γυναίκα

για ν΄αρχίσεις να μικραίνεις

και ‘γω να μην είμαι πια παιδί

για να χωράς στην αγκαλιά μου.

Ο μπαμπάς καλά είναι;

Δεν κόβεται ο λώρος.

Ομφαλικά δεμένες εγγενώς

ίσως αυτός να ‘ναι κι ο λόγος

που γυρεύω πάντα τη φωνή σου

όταν ιδρώνω από πυρετό.

Όμως, κάποτε θα μάθω

να σ’ αποχωρίζομαι.

Όπως η μάνα το παιδί της

όταν αυτό πέφτει με τα μούτρα

κοιτώντας τον κίνδυνο κατάματα

στο θάνατο ή τη ζωή.

Τώρα καταλαβαίνω

γιατί πονάει η κοιλιά μου

όταν αγαπάω.