Η Αθήνα μυρίζει.

Κινητήρες και τσιμέντο.

Στην Αθήνα έχω πάντα

κάποιο φίλο μου μαζί.

Όχι πως κανονίσαμε

ποτέ μας να βρεθούμε.

Η Αθήνα είναι μεγάλη

και μας χωράει όλους.

Τόσο μεγάλη που μπορεί

να καλύψει τους καημούς

και να σκεπάσει τη χαρά.

Στην Αθήνα οι άνθρωποι πενθούν

με τρόπο πιο εκλεπτυσμένο.

Κι ο πόνος τους εξατμίζεται

και μετατρέπεται σε χάβρες

ή σε συννεφιές προσφυγικές.

Κι όταν τύχει κάπως και χαρούν

ούτε τότε το μοιράζονται.

Γιατί είναι πολλές εδώ οι γλώσσες

πόσω μάλλον οι κακές.

Είναι όντως ρηχή η Αθήνα.

Όχι τόσο οι άνθρωποι,

όσο η ίδια η πόλη.

Έμαθε ν’ αποκρύπτει στο μπετόν

την αλήθεια των πραγμάτων

και ν’ αγαπά τους γύρω της

κάπως πιο πολιτισμένα.